zwarte brokken plakken
bitumen in je poriën ademen
vaders trauma
vertellen je om niet zwak te zijn

nooit zwak zijn

onder de lucht
de enorme lucht
maar hoger dan God
waad je door het hete asfalt

de herfst bestaat niet
laat staan de winter
zolang het maar niet afkoelt

dit is de weg
je eigen wals achter je aan

nooit zwak zijn
zo doorgaan
zo doorgaan

alleen zo blijf je bestaan