Ja, het is echt hopeloos, nog achtentwintig dagen en er is een half jaar voorbij nadat ik met het verhaal begon met als voorlopige titel: Ze hebben elkaar nog maar pas gevonden. Het gebrek aan inspiratie blijkt al gauw, ik grijp terug op personen die ik eerder in een verhaal gebruikte en ook de beelden komen me bekend voor, niets nieuws aan de hemel in Zeeland, ja natuurlijk speelt het zich daar af, waar anders, het is toch dé plek waar het allemaal begon en zich voortzette, eerst met die ene, daarna met die andere, een Duitse jonge vrouw nog wel, vreselijk die taal, maar ja, verliefde mensen hebben hun eigen taal, die universele taal van de liefde die met elke klinker en medeklinker tevreden is, als het maar doorgaat die verdoving ,tot het eerste barstje je wakker maakt.

Je wordt opnieuw geboren, krijst, lacht en handen reiken naar elkaar, monden en lippen daarna, een tong gaat op zoek, hier en daar, aangenaam kennis te maken! Nee, dat was er niet bij toen, een kusje, meer zat er niet in, dicht tegen haar aanschuiven, haar ruiken en maar wachten, eindeloos vermoeden wat kan gebeuren, het moet mogelijk zijn, ik heb ervan gehoord, niet een keer, meerdere keren, vriendjes weten het beter en boekjes wijzen je de weg en nu jij nog, lafaard, durf eens wat, steek je handen uit, grijp desnoods en laat je afblaffen, beter dan dat wachten, eindeloos, je weet beter en het lijkt of je het erom doet, vooral geen poot uitsteken, o nee, gevaarlijk, uitkijken, ja, laat het wachten maar duren, risicoloze uren lang, dagen, misschien een maand, nou vooruit, nog een maandje erbij en niet jij maar zij zet er een punt achter, ze heeft lang genoeg gewacht, ook zij, zich zomaar geven wilde ze niet, net Duits meisje, goed opgevoed.
Dan die ene, ook dat is een vergissing gebleken. Maar goed, eerst proberen, het voordeel van de twijfel. Alles wat ik niet had spreidde zij tentoon. Mijn geduld was haar vreemd. De polen liggen te ver uiteen, we kunnen elkaar niet raken, maken samen wat schijnbewegingen om de moed erin te houden en de suggestie van een relatie te wekken, heerlijk samen onvolwassen knutselen tot het potje zoveel barsten had dat we het niet meer herkenden en elkaar loslieten, als vanzelf en mijn onbegrip gaf aan hoe ik mezelf voor de gek hield. Amen.