Oma Wanda
Publicatie: | Robert Stalman ©
Kijk, daar gaat oma Wanda. Ze stapt in haar blauwe Clio. Haar kleinzoon is vandaag jarig. Daar gaat ze vast naar toe. Ze houdt heel veel van haar kleinzoon. Ze heeft vast iets heel moois voor hem gekocht. Wat zal hij opkijken.
Die oma Wanda toch.
En ach, wat heeft oma Wanda toch een mooi en bewogen leven gehad; tranen van verdriet en plezier mochten graag om beurten langs haar wangen glijden. Nee, haar leven was niet makkelijk, echt niet zo van ‘dans la poche’ en zeker niet van ‘Hopla! Wij leven!' en al helemaal niet op het ritme van 'Daar ga je schat!’
Nee dan oma Wanda… En toch: altijd was daar die glimlach, dat onverwachte telefoontje, die deppende zakdoek, die heerlijke zondagmiddagen met verrukkelijke loempia’s op de stoep.
Die oma Wanda toch.
Maar nu, zo aan het einde van haar leven, moeten we het wel zeggen, denk ik. Voor het te laat is. Want allemaal hebben we uiteindelijk behoefte aan de waarheid. Een leven zonder waarheid is een leven niet geleefd, zeg ik maar. Helemaal als het een waarheid betreft die ons zelf - en dus ook oma Wanda - aangaat.
We moeten oma Wanda helaas vertellen dat haar vrijheid een illusie is. We moeten haar vertellen dat alles wat ze dacht en deed neuro-chemisch bepaald is. We moeten haar vertellen dat haar biochemische binnenboedel achter die betoverende glimlach zat, dat al haar liefde slechts een kluwen van synaptische bedrading betrof.
Kijk, daar is oma Wanda aangekomen bij haar kleinzoon. Fijne dag nog oma Wanda!
