Ik fiets langs het Geitenboerke rechtdoor naar het fietspad door het bos, een mooie route, voelt gezond. Tot mijn schrik zie ik midden op de weg een hond liggen. Daar moet ik langs, linksom of rechtsom. De hond blijft liggen en ik minder vaart, alsof ik dan beter na kan denken over wat ik het beste kan doen, schijterd die ik ben, bang van die voor mij onvoorstelbare beesten die ik met trimmen door het bos ook wel eens loslopend tegenkwam. Het baasje zei dan dat de hond niets doet. Ik ging dan toch maar gewoon lopen of stilstaan uit angst dat de hond naar mijn benen zou springen. Als reactie naar het baasje zei ik ook niks te doen. Ik baalde er wel van dat zo’n hond mij uit mijn loopritme bracht. Ook nu redde ik het niet en stapte af toen ik de hond genaderd was. Voor blaffende honden heb ik ontzag, ik ga ervoor stilstaan. Achter mij hoorde ik iemand praten, een oude man op de fiets sprak de hond toe, een goede afleiding voor mij. Hij heeft een hondensnoepje bij zich en zegt tegen de hond het te gaan pakken uit zijn jaszak.
‘Kan ik wegrijden?’, vraag ik de man en hij bevestigt dat. Even later rijdt hij naast mij en zegt zelf een hond te hebben die vanochtend nog op zijn schoot lag en dat ruikt die hond en dan is het goed. Volgens hem doen loslopende honden niets, hoewel hij wel begreep dat ik bang ben voor blaffende honden. Hij fietst door na mijn bedankje en al snel is de ebiker uit het zicht verdwenen.
Hoewel blaffende honden niet bijten koos ik voor een andere terugweg, een kilometer verder maar zonder angst.
