Verhalen

Het water ruikt raar, ziet er raar uit, en het beweegt raar.

‘Kom op, Forster! Het water is heerlijk!’  Sarah staat tot haar knieën in het speciale zwembadje, dat ze speciaal voor mij gemaakt hebben. Ongemakkelijk waggel ik over de rand en kijk naar mezelf in het water.

Ik ben doodsbang mijn evenwicht te verliezen.

Iets verderop, in het grote bassin, laten de andere pinguïns zich zonder aarzeling vallen, verdwijnen onder het oppervlak en schieten omhoog met een fontein van spetters. Ze roepen naar elkaar, klapperen met hun vleugels. Maar ik … ik kijk alleen. Sarah zit nu op haar hurken op de rand en zwaait een visje langzaam heen en weer. ‘Kom op, kereltje,’ zegt ze. ‘Even je pootjes nat maken.’ Ik kantel mijn kop, ruik de vis, maar ga daar niet mijn leven voor riskeren. Mijn lijf weet dat ik zou moeten zwemmen, dat ik gemaakt ben voor het water, maar mijn poten weigeren.

Sarah zucht en staat op.

‘Niks forceren,' zegt Mark, terwijl hij naast Sarah komt staan. ‘Eén stapje tegelijk. Forster is misschien geen natuurtalent in het water, maar hij heeft wel doorzettingsvermogen. En dat is minstens zo belangrijk.'

Het is fijn als er iemand in je gelooft.

Elke dag verloopt hetzelfde. Mijn soortgenoten duiken, glijden, spelen, spartelen, en ik sta aan de kant. Soms zetten Sarah en Mark me in een nog kleiner bad, waar het water nauwelijks mijn zwemvliezen bedekt. Ik probeer niet te bewegen, maar als het echt niet anders kan, til ik mijn poten hoog op en zet ze voorzichtig weer neer.

‘Hij loopt als een bruid over een ondergelopen stadhuisplein,’ fluistert Sarah. Ik weet niet wat ‘bruid’ is of wat ‘stadhuisplein’ is, dus weet ook niet of het goed of slecht is wat ik doe.

Op een dag gebeurt er iets vreemds. Ik sta in het water en voel het ‘trekken’, maar anders dan hiervoor, niet op een dreigende manier. Ik stap vooruit. Het water raakt mijn buik. Ik deins terug, maar mijn poten bewegen opnieuw, alsof ze niet meer bij me horen. Mijn hart bonst, maar Sarah stelt me gerust. "Goed zo, Forster! Je doet het geweldig!" Ze klapt in haar handen, maakt sprongetjes en slaakt hoge gilletjes. Ik blijf staan, het water klotst tegen mijn borst. Ik schud mijn kop, strek mijn gele hals.

Dan laat ik me zakken. Het water tilt me op, het draagt me. Even, heel even, drijf ik. Sarah gooit een vette vis vlak naast me. Ik zwem ernaar toe.