‘Dat had ik niet gedacht, Peter’ zegt mijn oud-klasgenote Bea als ik haar zittend op een bankje bij de speeltuin vertel dat ik een vrouw, kinderen en een kleinkind heb. Ik hoef haar niet te vragen waar haar verwondering vandaan komt. Op school was ik de bleue jongen die amper een woord durfde te zeggen en op klassenavonden stond ik gespeeld verveeld met een colaatje tegen de muur geleund terwijl mijn klasgenoten zich uitsloofden op de dansvloer. Het was sowieso al een wonder dat ik op een klassenavond op kwam dagen. Dat deed ik alleen maar om van het gezeur af te zijn.

‘Weet je nog dat ik voor je gedanst heb’ zegt Bea. 

En of ik dat weet, ik weet het als de dag van gisteren, denk ik. Zij danste uitdagend vlak voor mij terwijl Shake, shake, shake, shake your booty van KC & The Sunshine Band uit de geluidsboxen knalde. Ik kan haar nu toch niet alsnog vertellen dat ik stapelverliefd op haar was? Zij, de onbereikbare schoonheid die ik amper durfde aan te kijken. 

‘Waarom zeg je niets, Peter? Gerda en Paulien zeiden dat jij verliefd op mij was. Ik was het ook op jou, hoor. Jammer dat het nooit iets is geworden’ zegt Bea terwijl ze opstaat om haar kleinzoon uit de zandbak te halen. Ik hoor haar mompelen: ‘Nog even schuchter als vroeger.’ 

Ik ga naar mijn kleindochter die op de schommel zit. Even later steekt Bea haar hand op en loopt met haar kleinzoon naar de fiets. 

‘Bea, wacht even’ roep ik. Ze draait zich om en kijkt mij vragend aan. 

Ik beweeg met mijn heupen, neurie ‘shake, shake, shake…’ en zie een glimlach op haar gezicht verschijnen.

‘Ik ook op jou’ roep ik.

Ze lacht. ‘Dat weet ik toch, Peet.’