Friesland .
-ieder zijn deel.
De omgeving hier in Friesland met vergezichten lijkt één grote familie: planten, bloemen, gewassen, koeien, schapen, paarden, kop-hals-rompboerderijen en vriendelijke mensen in het dorp.
Eén grote familie op die ene fabriek met stinkende rookpluimen na, dat was in het gedeelte wat Ferwerderadeel heet.
Dan heb je nog Ferdongeradeel, Leeuwarderadeel, Tietsjerkstradeel en weet ik wat nog meer voor delen, ieder zijn deel, ook in Friesland.
-Op weg naar het wad.
We moeten over heggen, greppels en slootjes. Bij de eerste poging om door het modderslootje te lopen worden onze stadse schoenen behoorlijk vuil .Bij het volgende gooi ik eerst m’n jasje over en neem de vierjarige Céciel onder m’n arm en spring. Over de vuiligheid aan schoenen, broek en handen klagen we geen nood. Het is hier veel te mooi om je daar druk over te maken.
We gaan zover we kunnen. De schaapjes hebben het er helemaal niet op dat we door hun wei lopen, stuk voor stuk slaan ze voor ons op de vlucht. Ze schijnen zo bang te zijn dat ze bij de eerste vluchtpassen aan het pissen slaan. Een schaap wat alleen verdwaald rondloopt snelt bij ons naderen naar de anderen, sluit zich aan bij het groepje.
In de lucht vogels en nog eens vogels. Céciel praat honderduit en vindt het prachtig om samen over de slootjes te springen .Als we een geslaagde sprong hebben gedaan roept ze opgewekt “weer een lukker”.
Soms vraag ik haar even stil te zijn om naar het gezang van de vogels te luisteren en naar het opborrelende water aan weerszijden van ons zo smalle weggetje.
We hebben het water (“ik wil naar de zee”)niet gehaald. Het is te ver en te gevaarlijk om door te lopen.
Op de terugweg staan de lichtbruine en donkerbuine paarden ons niet meer op te wachten. We hadden niks voor ze mee van huis genomen en aan de gevonden voorwerpen hadden ze ook niks: een paar veren, schelpen, uitgedroogde brosse krabben en een stuk metaal in de vorm van een mensfiguur, waarschijnlijk een stuk van een schip.
O ja, het zwarte schaap was er ook, het loopt gewoon mee met de witte beh-roepers, laat de natuur z’n gang maar gaan.