Tjeerd kijkt vertwijfeld naar de straatnamen. Mooi dan. Centrum Den Haag is afgezet vanwege de NAVO-top. Dan maar lopend.

"Zou dit het zijn?" mompelt hij, pal voor een strak glazen gebouw met veel blauw.

Hij is al laat. Eerste werkbezoek, nieuwe partnerfirma, en híj mag een kort woordje doen. Tien zinnen, klaar. Nou ja, klaar? Die afkortingen blijven maar door elkaar vliegen in zijn hoofd.

"Héél professioneel, Tjeerd," mompelt hij. Zijn oksels plakken.

Op dat moment gaat een zijdeur open. Iemand met een badge komt naar buiten. Tjeerd glimlacht, zet drie snelle passen en houdt nét op tijd de deur tegen. Binnen ruikt het fris en nieuw.

“Eerst maar even een plas,” fluistert hij. Jas aan de kapstok, aantekeningen in zijn binnenzak.

Nog maar net in de hal, klinkt er:
“Daar bent u! Kom, zaal 1 wacht.”

Hij knikt automatisch. Wordt geleid door een restaurant waar mannen in donkere pakken gespannen bij elkaar staan. Vragen stellen lukt niet.

Een headset wordt op zijn hoofd gezet. Iemand duwt hem richting podium. Felle spots. Stilte. Een kuchje.

Tjeerd ademt diep in. Het moet dan maar. Hij begint.
Over samenwerking. Vertrouwen. Over opgroeien in een wereld die uitdaagt, maar beschermt. Over vrijheid, spel, leren zonder angst.

“We zijn toch allemaal spelend groot geworden? Onbekommerd, in een veilige omgeving?”

De zaal luistert ademloos.

Aan de zijkant knikt een man met sterren op zijn schouder langzaam. Duim omhoog.

Na afloop krijgt Tjeerd een handdruk van iemand met een vriendelijke stem.
“Sterk verhaal, meneer. Precies wat onze top nodig had.”

Buiten zwaait zijn collega.
“Waar wás je? Wij zitten dáár, bij dat gebouw met de vlaggetjes!”

Tjeerd kijkt terug.
Een deur ging open.
En hij sprak per ongeluk het NAVO-hoofdpodium toe.