En dan lees je dat je beter door je neus kunt ademen. Die ontdekking voelt alsof je net hebt gehoord dat je je hele leven je tanden verkeerd hebt gepoetst. Neusademhaling is een mijlpaal in je zoektocht naar optimale gezondheid en het tegengaan van veroudering.
‘Voor je gezondheid, je gebit, je energie’, belooft het boek dat jouw leven voorgoed zal veranderen. Zelfs dokter Google is het ermee eens, dus je twijfelt geen seconde. Na meer dan 50 jaar trouwe dienst krijgt jouw mond een pleister. Je neus, jarenlang onderbenut, mag aan de bak. Het begin is... onwennig. Je ademt traag. Of te snel. Je krijgt te veel lucht. Of te weinig. Het voelt alsof je aan het leren bent om opnieuw te leven.
Je blijft volharden. Je zwemt met gesloten mond. Fietst alsof je een geheime missie uitvoert. En je wandelt door de natuur als een zenboeddhist. Je leest, mediteert, telt in en uit — twee seconden in, acht uit, zes keer per minuut door de neus. Praten wordt lastig, dus je zwijgt meer. Dat werkt verrassend goed. Je laat mensen uitspreken en zij voelen zich echt gehoord.
Liefde, respect en rust komen jouw kant op. Je begint te dromen. Een carrière als coach misschien? Maar je laat het idee varen. Zelfs stille coaches praten te veel, en jij wilt alleen nog maar genieten van je ademhaling. In. Uit. Langer uit. Jij en je neus, een hecht team. Jij bent de meester, je neus je trouwe dienaar.
Een pleister op de mond helpt je om te volharden. Vroeger kon niemand iets zonder jou. Nu? Stilte. Geen vragen, geen antwoorden. Zalig. Geen stress meer om triviale dingen, en ook nooit meer een vlieg in je mond tijdens het wandelen. Je kijkt terug op je leven als een openmondige altruïst en voelt lichte schaamte. Je was gul met je tijd, energie en zuurstof. Ongevraagd.
Dan voel je woede opkomen. Richting je ouders. Welke ouder laat zijn kind jarenlang ongestraft lucht happen door de mond alsof het een gratis snoepjesbuffet is? Dat is verwaarlozing met grote gevolgen voor de gezondheid. Maar je slikt de boosheid in, door je neus, uiteraard.
Je loopt door de stad en ziet ze, de mondademhalers. Ze happen, ze snakken, ze weten van niets. Wielertoeristen zwoegen zich kapot op de heuvels, hun monden wagenwijd open. Ze rijden zichzelf kapot. Jij weet beter. Je wilt roepen: “Dicht die mond, red je leven!” Maar je zwijgt. Je bent nu een zwijgende, verheven wijze. Er is toch niemand die luistert.
Op tv zie je sporthelden winnen. Neusademers, stuk voor stuk. Jij weet het. Jij herkent je soort.
In die serene stilte denk je dat je een gids moet schrijven om een nieuwe generatie ademhalende wezens te redden. Maar dan adem je langzaam in... en nog trager uit... en denk je: ach nee, laat maar. En je geniet van je rust en je fantastische lijf.
