De buurt waar ik ben opgegroeid en nog steeds woon
is vergrijsd en een beetje saai.
Er wonen niet veel jonge gezinnen. De school, ach mijn school...
Nog even en de school is voorgoed gesloten.
Maar 'de zonder moderne gekkigheid speeltuin' is er nog.
Robert speelt er graag.
Hij heeft net als zijn vader snel contact met anderen.
Ik zelf ben een kat uit de boom kijker.
Ik ga zitten, zet mijn zonnehoed op en pak een krant uit mijn tas.
Iemand neemt plaats aan de andere kant van de bank.
Ik kijk op en schrik. Nee, dat kan toch niet waar zijn?
Daar zit Carla! Carla de plaaggeest uit mijn schooltijd!
Naast haar staat een jongetje met haar rode krullen
en bruine ogen.
Ik herinner mij hoe die ogen de wereld in keken.
Fel, uitdagend en spottend. Altijd spottend naar mij.
Ik trek de voorkant van mijn zonnehoed
zo ver mogelijk naar beneden.
Ik hoop vurig dat Carla mij niet herkent.
Eigenlijk had ik nooit ruzie met Carla. Ze was gewoon
een meisje waarmee ik soms speelde.
Niet eens een vriendinnetje.
Het ging mis toen juf Ans zei dat ik een elfje mocht
spelen in een toneelstuk.
Dolgelukkig was ik. Welk meisje wil er nu niet een elfje zijn!
Carla riep met haar schelle stemmetje dat ik helemaal
geen elfje kon zijn, omdat ik stotterde.
En stotterende elfjes bestonden niet.
"Francien is een dans elfje," zei juf Ans
"Een dans elfje stottert niet als zij danst."
Het toneelstukje was een groot succes maar ach, de
oplossing van die lieve juf Ans kwam als een boemerang
bij mij terug. Carla was jaloers en dat moest ik weten.
Op het schoolplein kwam zij naar mij toe en maakte sprongetjes.
"Fffrancien laat je ddddansje nog zzien,"zong ze dan.
Andere meisjes vonden het wel grappig en zongen mee.
Zelfs Josje, mijn allerbeste vriendinnetje!
Daarna vond Carla altijd wel iets om mij te plagen.
Waarom eigenlijk?
"Zo manneke hier kun je lekker spelen,"zegt ze met een
zachte vriendelijke stem die ik niet herken.
Haar zoontje schudt zijn hoofd. "Ik durf niet," zegt hij.
Carla staat op."Kom,"zegt ze. "Ik weet zeker dat je
wel mee mag doen."
Ze lopen naar de klimrekken. Ik kijk ze na.
Het jongetje houdt de hand van zijn moeder stevig vast.
Ik zie dat hij moeite heeft met lopen.
Dit is mijn kans om te ontsnappen!
Even kijken waar Robert is.
Ik sta op en ga meteen weer zitten. Ontsnappen?
Ben ik nou nog steeds bang voor Carla? Natuurlijk niet!
Ik ben een volwassen vrouw, gelukkig getrouwd
en moeder van een geweldig kind.
Ik heb een prima baan en stotteren doe ik allang niet meer.
Carla komt weer terug.Ik verschuil mij achter de krant.
"Het is altijd moeilijk voor hem,"zegt ze.
"Zijn motoriek is niet goed ontwikkeld. Alles gaat langzaam.
Andere kinderen duwen hem weg of lachen hem uit.
Daardoor is hij onzeker en angstig. Maar dat jongetje
bij de klimrekken wilde hem wel helpen."
Ik gluur over de krant naar de klimrekken en zie dat Robert
zijn best doet om het jochie omhoog te krijgen.
Het lukt. Ze zitten nu iets hoger op het klimrek.
Het zoontje van Carla zegt iets tegen Robert die daarna
heel hard moet lachen. Zo te zien klikt het prima tussen die twee.
"Wij logeren een paar dagen bij mijn ouders,"zegt Carla.
Ik ben hier opgegroeid en naar school gegaan."
Ja Carla, daar weet ik alles van!
Dan komen er twee blije jongetjes hand in hand naar ons toe.
"Mamma dit is Lars, hij is heel grappig,"roept Robert.
"Mamma ik heb een vriendje,"jubelt Lars.
Hij kijkt naar Robert."Wij zijn vriendjes toch?"
Robert knikt enthousiast en kijkt naar mij.
"Mag Lars met ons mee naar huis mamma?"
Oh nee! Alsjeblieft niet! Ik sta op, ik wil weg.
De jongetjes kijken mij vol verwachting aan.
Ik zie Robert zoals hij is. Open en zonder vooroordelen.
Ik zie Lars. Zacht en vriendelijk, zoals ik vandaag
zijn moeder zag.Een nieuwe Carla.
Carla steekt haar hand naar mij uit."Carla",zegt ze.
Ik kan het niet laten: "Fffrrrancien,"zeg ik.
Ik zie de schrik in de ogen van Carla.
"Mamma, mag het nou?"vraagt Robert.
"Wat eh....leuk om eh...je weer te zien," stamelt Carla.
"Ja prima,"zeg ik tegen Robert.
"Ja leuk,"zeg ik tegen Carla.
Tot mijn verbazing voel ik dat ik het meen.
