Thee, dan maar. Thee was goed. Een glas of een pot? Ik begon altijd met een enkel glas en dronk dan uiteindelijk toch de hele fles leeg. Thee kan geen kwaad. Een pot dus. Op een mooi blaadje, met een theeglas ernaast. Maak het gezellig voor jezelf. En koekjes. Lief zijn voor jezelf. Maar niet het ene probleem vervangen door het andere. Sterk zijn. Erkennen dat je een probleem hebt, is sterk. Nu volhouden. Niet het hele pak koekjes op het blad. Twee? Twee koekjes. En een hele pot thee. Hij hoeft niet leeg. Als die fles maar dicht blijft. Hoeveel flessen zijn er eigenlijk nog? Zonde om weg te doen. Niet aan denken. Thee. Een gezellig blaadje thee voor bij de tv.
Thee is heet. Natuurlijk is thee heet. Wachten met drinken. Geduld. Rustig. Bewust drinken. Het puntje van mijn tong strijkt langs mijn verbrande verhemelte. Klotethee. Het koekje prikt pijnlijk omhoog achter mijn tanden. Wie heeft in vredesnaam thee verzonnen? Thee en koekjes. Zo brengt een mens toch geen avond door! Ik ga liever gelijk naar bed.

Hoe het begon? Ik staar naar het scherm. ‘Een groep geeft steun,’ had de huisarts gezegd, ‘maar sommigen mensen voelen zich in eerste instantie prettiger zonder direct persoonlijk contact.’ Een online programma. Alles kan tegenwoordig online. Dates worden links en rechts swipend geregeld, praktische problemen net niet opgelost via de chatbot en nu dit. Het onder woorden brengen, helpt. Geeft je inzicht. Net zulk geweldig advies als die thee, natuurlijk. Op het besloten forum vind je lotgenoten. Dat geeft steun. Steun. Ik heb geen steun nodig. Liever een borrel. Nee. Niet aan denken. Hoe begon het? Gezellig.

‘We dronken nooit veel, maar wel dagelijks,’ typ ik. ‘Een glaasje bij het eten en soms nog een bij een film of een bordspelletje.’ Ik wil op de tafel meppen. Ik wil schreeuwen, slaan, schoppen. Mijn computer door de kamer smijten. Maar ik zit stijfjes achter mijn scherm en voel de tranen over mijn wangen glijden. Klotescherm. Kloteforum. Kloteprogramma. Mijn handen trillen. Sterk zijn. Erkennen dat je een probleem hebt, is sterk. Nu volhouden.
‘Toen mijn man wegviel, dacht ik het ritme dat we altijd gehad hadden voort te zetten. Er miste iets. Natuurlijk. Het werd niet gezellig in mijn eentje. Ook na een extra glaasje niet. Of nog een. Maar na nog een paar, merkte ik, vergat ik ten minste wie ik was en wie ik miste. Voor zolang dat duurde. Totdat ik het volgende glas nodig had.’ Voor ik er erg in heb, heb ik op verzenden gedrukt. Een professionele moderator zal mijn bijdrage beoordelen voor hij eventueel gedeeld wordt met anderen, meldt het scherm. Indien ik acute hulp nodig, kan ik een chat met een professional openen. Heel professioneel allemaal. Mooi hoor. Ik zucht. Het staat zwart op wit. Het is echt. Ik dronk tot ik niet meer wist wie ik was. Wie ik miste. Ik dronk. Ik miste. Ik kon het niet alleen. Kan het niet. Er staan nog zeven flessen wijn in de kast. Niet aan denken. Wandelen schijnt ook heel goed te zijn.

‘Ik liep weg van huis om aan de losse handjes van mijn moeders vriend te ontkomen,’ schrijft ze, ‘maar de vriend bij wie ik belandde was niet veel beter. Ik dacht dat ik hem nodig had.’ Ik schud mijn hoofd. Zo’n jong ding nog. ‘Toen hij mij uiteindelijk achterliet, dacht ik dat ik hem miste, maar het waren vooral zijn slechte gewoontes die bij mij al ingesleten waren. Niet alleen alcohol, maar daar was ten minste redelijk makkelijk aan te komen.’ Ik schaam me om wat ik mezelf heb aangedaan, een volwassen vrouw, met een goed leven. Ik wil opstaan en weglopen, maar iets houdt me op mijn plek. Zit alweer te janken hier. ‘Inmiddels ben ik drie maanden nuchter,’ staat er, ‘en volgende week begin ik een nieuwe baan. Het gaat goed met mij. In mijn eentje. Ik had dit niet alleen kunnen bereiken, maar ik kan er wel alleen van genieten. De steun hier betekent nog steeds heel veel voor me. Hier heb ik echtere vrienden dan in het echte leven. Door hen heb ik geleerd dat ik niemand nodig heb om gelukkig te zijn, maar dat ik mensen kan kiezen die me gelukkig maken. Online of offline. Ik weet dat jij ook kan leren alleen gelukkig te zijn, maar wil vooral dat jij weet dat je niet alleen bent.’