De zwarte koffie druppelt vanuit het nespresso-apparaat in het schuim van de opgeklopte melk. Nog voor de laatste druppels hun zachte landing maken pakt ze het kopje en neemt er een flinke slok uit. Hopelijk verdrijft de cafeïne de mist in haar hoofd. Ze kijkt op de klok, ze moet opschieten als ze de trein wil halen. Op de automatische piloot pakt ze twee bordjes uit het keukenkastje en zet ze op het aanrecht. Als ze de vriezer opent en zonder nadenken drie broodjes tevoorschijn haalt, staat ze plots stil. Haar beweging bevriest, net als haar hart. Twee bordjes. Drie broodjes. Haar blik glijdt naar de muur, waar vroeger het prikbord hing met boodschappenlijstjes, foto’s en concertkaartjes; getuigenissen van haar leven samen met Mark. Als de vriezer begint te piepen legt ze snel twee broodjes terug en maakt haar ontbijt. Wanneer het tijd is om te gaan stopt ze nog even voor de spiegel in de hal. Ze keurt het effect van de concealer, die de blauwe kringen onder haar ogen toedekt. Dan stift ze haar lippen en lacht zelfverzekerd naar haar spiegelbeeld. Een fake smile, absoluut, maar het heeft de afgelopen maanden het gewenste effect gehad.
Ze trekt haar grijze jas aan en knoopt de wollen sjaal losjes om haar hals. Ze vindt haar sleutels in de fruitschaal, pakt haar laptoptas en snelt de deur uit. Terwijl ze zich in gedachten focust op de presentatie die ze vanmiddag gaat houden, doemt in haar ooghoek haar buurjongen Pjotr op. Hij zit op het gras met een boek op schoot, zijn bovenlichaam wiegt heen en weer. Op het bakstenen tuinmuurtje naast hem ligt een ouderwets vergrootglas. Dan valt haar blik op zijn linkerwijsvinger, die hij vlak voor zijn neus houdt. Een grote spin kruipt over het topje van zijn vinger naar beneden. Ze rilt bij de aanblik.
“Vrienden worden?”, klinkt het als ze hem passeert. Aarzelend vermindert ze haar tempo, een frons op haar gezicht. Heeft ze hier tijd voor? Nee. Heeft ze hier zin in? Ook niet. Kan ze het maken om door te lopen? Niet echt. Ze zucht en draait zich om.
Pjotr kijkt haar aan, door de dikke glazen van zijn bril lijken zijn blauwe ogen enorm. Hij maakt een eentonige beweging met zijn rechterhand: razendsnel tikt hij met zijn wijs- en middelvinger ritmisch op zijn duim.
“Wat zeg je?”, vraagt ze. Ze kijkt gebiologeerd naar de monotone beweging van zijn vingers. De stem van Pjotr haalt haar weer terug.
“Wil je vrienden worden?”, herhaalt hij zijn vraag. Haar blik glijdt naar het boek dat hij dichtslaat. ‘Het Grote Insectenboek’ van Yuval Zommer.
“Met jou?”
“Ja met mij. Papa wil dat ik vrienden maak. Die heb ik niet. Ik hoef geen vrienden maar papa vindt het belangrijk.” Zijn gezicht vertoont geen emotie, zijn stem klinkt staccato maar vriendelijk. Ze denkt aan de trein en overweegt om door te lopen, maar iets houdt haar tegen.
“Jij bent ook alleen, en ik denk dat jij wel vrienden wilt”, zegt Pjotr.
“Waarom denk je dat?” Haar stem klinkt harder dan normaal.
Hij houdt zijn hoofd een tikje schuin. "Vroeger was je vrolijker."
De zin blijft hangen in haar hoofd, als een veer die precies op de juiste plek landt. Ze haalt adem, scherp en snel, vindt geen woorden. Pjotr houdt haar vast met zijn ogen. In zijn blik geen oordeel, alleen iets dat lijkt op begrip. Ze wordt afgeleid door zijn vingers die hun tempo versnellen, als de vleugels van een vlieg. Dan glijdt haar blik terug naar zijn gezicht. “Het is toch veel leuker om vrienden van jouw eigen leeftijd te hebben?”
Pjotr haalt zijn schouders op. “Ik houd van insecten en sterren en planeten. De jongens uit mijn klas houden van voetballen. En ze schreeuwen. Ik vind dat niet fijn. Jij bent rustig. Waar houd jij van?” Hij kijkt haar doordringend aan.
Ze kijkt terug, is even stil. De trein is uit haar gedachten verdwenen, door naar het volgende station. De strenge frons op haar gezicht laat langzaam los. “Ik houd ook van sterren. En van dieren. Al moeten we het even hebben over die insecten”, zegt ze. Dan laat ze de laptoptas van haar schouder glijden, en gaat op het muurtje zitten.