Het doosje aardbeien van de zaterdagmarkt stond klaar op het aanrecht. Alleen het kiezen van de juiste muziek bezorgde Yolanda stress. Wanneer zou blijken dat ze op dit vlak een totaal andere smaak hadden, kon het nooit wat worden. Stel je voor dat hij begon te kwijlen op nummers van ABBA. Haar passie zou direct in de vuilnisbak belanden. Met kloppend hart gleden haar vingers over de stapel cd’s. Deze keer was het lastig, ze wist nog te weinig over Walter.

Vorige maand viel haar oog bij de Albert Heyn op een handgeschreven annonce. Ich suche eine Frau. Bitte melden 06-23498518. Het waren grote zelfverzekerde letters. Heimelijk nam ze het bericht van het prikbord en stak het in haar jaszak, naast de zegeltjes die ze spaarde voor nieuwe keukenhanddoeken. Thuis lag de kaart een week lang onaangeroerd op haar nachtkastje. Het kon immers gaan om een oplichter, of om een studentengrap. Misschien ging er een oude kerel achter schuil, net verlaten door zijn vrouw, die zijn huishouden niet op orde kreeg. Dat was wel het laatste waar ze behoefte aan had. Maar iets zinderde tussen die schijnbaar achteloos neergezette blauwe balpenwoorden wat Yolanda opriep om nader te onderzoeken. Na de achtste onrustige nacht vatte ze alle moed samen, en toetste ze het nummer in op haar telefoon.

Hij klonk aardig. Behalve Duits sprak hij bovendien redelijk goed Nederlands. Voor de eerste kennismaking spraken ze af op een terras in de binnenstad van Roermond. ‘Op neutraal terrein,’ zoals een buurvouw haar eens met klem adviseerde. Dat het om een veertigjarige knappe onderwijzer met een open uitstraling ging was voor Yolanda het derde pluspunt. Alleen de afstand kon een probleem worden, maar voorlopig speelde die geen rol. Walter woonde in Keulen. Vol belangstelling luisterde hij naar haar ervaringen als verpleegkundige in diverse ziekenhuizen. Het verbaasde en ontroerde haar. De meeste dates gaven blijk van weinig interesse voor de gedrevenheid waarmee ze haar beroep uitoefende.
‘Ik heb een jongere minnaar aan de andere kant van de grens,’ zou ze met opgeheven hoofd antwoorden op iemands vraag of er een man in haar leven was. Zij, de wereldburger van het dorp.

Tevreden bekeek Yolanda haar naakte lichaam in de badkamerspiegel. Ze mocht niet klagen. Op haar vijftigste had ze nog steeds hetzelfde figuur als toen ze de middelbare school verliet. Het leven had haar wat littekens bezorgd en de huid rondom haar buik zat na twee zwangerschappen losser, maar dat sierde juist haar vrouwelijkheid. In haar lange donkerbruine krullen schemerde hier en daar al wat grijs door. Ze vond het wel charmant en was niet van plan om het te verdoezelen met verf. Het gaf haar iets knapperigs als versgebakken brood. Op seksueel gebied wist ze uit ervaring wat ze prettig vond. Geliefden waren er genoeg geweest, maar ze kwamen en gingen. Behoorde Walter tot het soort mannen die meenden een vrouw op te winden door ze kort in de boezem te knijpen, dan was het voor haar snel afgelopen. Slechts weinigen beheersten de kunst van beminnen.

De volgende ontmoetingen met Walter gaven een goed gevoel. Vanavond kwam hij voor het eerst bij haar thuis eten. Hij had beloofd een verrassing mee te nemen, het joeg haar fantasie op hol. Een geschenk van een man gaf belangrijke aspecten prijs over zijn karakter. De gerechten waren voorbereid en het hoofdmaal kon straks zo de oven in. Ze dekte de tafel met het bloemetjesporselein uit de erfenis van haar ouders. Nu alleen die verrekte muziek nog. Ze trok alvast haar paarse kanten lingerie aan, met daaroverheen een decent zwart jurkje tot net boven de knieën. Uiteindelijk koos ze voor Buena Vista Social Club als binnenkomer bij het aperitief. Op Take Five van Dave Brubeck konden ze rustig het voorgerecht van avocado en garnalen naar binnen lepelen. Wat salsa op de achtergrond bij de ovenschotel met vergeten groentes, en dan Beau Soir van Debussy. Het dessert vroeg tegen die tijd om een luchtiger intermezzo. Als opmaat naar de late uren zou ze haar zoute huid beleggen met vers gesneden aardbeien. Hij mocht ze behoedzaam verorberen. De katten gingen naar de logeerkamer.

Precies op het afgesproken tijdstip stond Walter voor de deur met een fles rode wijn en een bos bloemen. Ze liet hem binnen in haar zorgvuldig geboetseerde ambiance. Toen pas zag ze de hoogbejaarde vrouw die met een stok achter hem aan strompelde. ‘Mutti, das ist Yolanda. Ich glaube, sie ist die richtige Person, um sich weiter um dich zu kümmern.‘