Thuis, een plaats om van te dromen

En om- stil- te blijven staan

Stoppen , niet verder lopen!

even niet verder gaan!     

Daar in gedachten een moment vertoeven

Om weer ’t geluk van je jeugd te proeven

als zachte regen op een droge huid

Een geur van toen vult nu mijn neus

Opeens ben ik een kleuter

 en jij  bent weer de  reus

Met  mijn ogen dicht

loop ik in de tuin, naast je in vertrouwen

met mijn handje in de jouwe

Je gooit me op   boven je hoofd

Met je sterke armen

vang je me weer, zoals beloofd.

’s Avonds turen we tesaam

uit het venster voor het slapen

naar ‘t mannetje op de maan.

Oh, zalige kinderjaren

Ze gaan nooit echt verloren

en waren door een simpele geur herboren

Maar de tijd dringt weer pa

In je rolstoel duw ik je snel voort

terug naar het bejaardenoord.!