Zomaar tussendoor, een berichtje dat er net niet stond,
die je neer liet zijgen ver tot op de grond.
Hij was niet meer, de stilte omring hem aan alle kanten.
Ik ontblootte mijn handen uit de wanten,
balde mijn vuisten, snoof mijn tranen op.
Ik raakte weldra haast achterop.

Ze ontvielen me als losse dominostenen
al nam ik terstond snel de benen -
het zwarte, het zware, het eindeloze haalde mij in
ontlopen had geen zin.

Een keer kwam ook jouw tijd.
Maar in alles wat ik nu nog vermijd
liggen kansen iedere ochtend nog tijdens het
aantrekken van mijn sloffen
weet je wat het is, wij boffen.
Dat uit ons nog geen wortels zullen ontspruiten
Wij turen ver van achter onze veilige ruiten.
Hoe de stoet langzaam voorbij zou rijden,
wij konden nu nog vermijden.
Hoe het omkomende ons in zou halen -
we vertelde nu nog onze verhalen.