Gedichten

Dag vrienden, familie, nou dag allemaal.
We gaan weg, ik vertrek, dit is ons verhaal.
We kochten een hotel ver van Nederland,
maar hebben van horeca totaal geen verstand.

Budget en planning zijn verre van reëel,
en de taal leren is ons te veel.
Kortom de ramp wordt compleet.
Met voor de kijker veel vermakelijk leed.
Maar ons naïeve optimisme is oprecht
Je zal zien: alles komt op z’n pootjes te recht

Allereerst het afscheid van Nederland.
We zijn een keurig gezin niets aan de hand.
Maar vorige vakantie, toen sloeg de kolder in onze kop.
ons leven moest en zou op de schop.
Want in Nederland is het niet meer te doen,
de vertrutting, de regels, daar wringt de schoen.

Nu hebben we al onze schepen verbrand
en zit ons geld in een bouwvallig pand.
De kids hebben we hun sociale leven ontnomen.
Bij mijn zieke moeder zullen we niet meer komen.
Zo groot is onze drang om te veranderen
We denken alleen aan ons zelf en niet meer aan anderen
Om 6 uur ’s ochtends: het vertrek, het avontuur gaat beginnen.
Niet huilen, blij zwaaien naar de buurgezinnen

Het paend hebben we in een opwelling gekocht
en technisch totaal niet onderzocht.
Pas na de overdracht hebben we het goed bekeken.
Heel vreemd maar het zit dus vol gebreken.
Het elektra is een wirwar van draden,
bij regen spuit het water uit alle naden.
De septic tank is te klein en zit vol met stront.
Ook de vergunning komt maar niet rond.

Het budget is net genoeg voor een nieuw dak.
Want de aannemer steekt de helft in eigen zak.
En het houtwerk is aangetast door termieten.
Mijn man chagrijnig en niet te genieten
Als kijker zul je denken dit is de hel.
Maar hoe we het flikken, het lukt uiteindelijk wel.
Want plots is er dat moment: de eerste gasten komen er aan.
En dan blijkt er toch opeens heel veel te zijn gedaan
Het was een onmogelijke race tegen de tijd.
Maar alles is af als de gast het erf op rijdt.


In de laatste scene van de aflevering
blikken we terug op hoe het ging.
Het was de beste keuze van ons leven.
Zwaar, maar het heeft ons zoveel gegeven.
De kinderen zijn zelfstandig en doen het goed
want die hebben vooral zichzelf opgevoed.

We doen vrolijk maar het zijn barre tijden.
Voor een stokbrood is het een half uur rijden
En behalve de drie maanden toeristen seizoen
is er dus geen ene moer te doen
De bewoners trekken hier massaal vandaan
Vanwege het saaie dorpsbestaan
Maar wij hebben een te duur en onverkoopbaar pand
maar in ons hart verlangt terug naar Nederland.