Ze was je hele leven.
dat zette je op het spel.
Voor zomaar ‘heel eventjes’,
Voor, nou ja, je weet het wel’

Voor plotseling verlangen’,
in al zijn vurigheid.
Nu was je van God verlaten -
want alles was je kwijt.

Die gevoelens die zou ze,
in alle eerlijkheid nog wel begrijpen.
Maar wat uiteindelijk de das om deed -
hoeveel die ander op haar zou lijken.

Ze leek zo heel synoniem,
bijna uit hetzelfde hout gesneden.
En ja ook die ander,
die nam tot slot de benen.