Er staat een foto naast mijn bed,
van een voorbij gegaan moment.
Ik had zelfs de dag en plaats -
van de herinnering herkend.

Je haren lang en dansend,
op het ritme van de wind.
En hoe die herinnering.
zich een weg van binnen vindt.

Het raakt diep in mijn hart
en ik kon je haast weer voelen.
Is dit hoe echte liefde
zo eindeloos bleef voelen.

Dat zelf in het voorbij gaan,
je weg gaan in de tijd.
Je nooit vergeten zou worden,
die herinnering was nooit kwijt.