Het verlies van het oude is altijd moeilijk. Verlies van het nieuwe is nog moeilijker. Het nieuwe is nog vers, maar als er blijdschap is, dan maakt het verlies van het nieuwe een heleboel wakker in de mens. Wat is het oude en wat is het nieuwe. Want het klopt, nee dat is niet altijd het geval dat het nieuwe verliezen erger is dan het oude. Het hangt ook van de situatie af. In dit geval, in mijn geval, gaat het om een miskraam.
Een nieuw leven, wat is dat toch mooi. Dat het lichaam een nieuw leven kan maken, prachtig. Maar niet voor iedereen weggelegd. Helaas. Voor heel veel mensen, ongeacht leeftijd en afkomst wel. Maar niet voor ons. Het is niet voor ons weggelegd, zeggen mensen om ons heen. Het is misschien beter, zeggen een anderen. En anderen zeggen, oh wat jammer. Oh wat jammer, prachtige opmerking. Alsof je de loterij niet hebt gewonnen. Oh wat jammer, je hebt de aanbieding gemist. Oh wat jammer, je hebt net de taart gemist, was erg lekker. Erg jammer.
Tja, het leven bestaat uit jammers. En voor ons is het jammer, dat wij geen kinderen hebben. Dat het is niet is gelukt. En gewoon weer verder, want er is niks aan te doen. Het is niet voor ons weggelegd, staat niet in de sterren, was misschien wel een gehandicapt kindje geweest. De natuur breekt het vanzelf af, want misschien was er wel iets mis mee.
Maar de grote vraag is, wat is er mis met mij. De vrouw in dit geval. Dat vraag ik me af. Wat is er mis met mij. Waarom is het mij niet gegund? Al deze vragen komen bij naar boven als het gaat om kinderen. Om het nieuw leven creëren. Het gaat om een mens dat is ontstaan tussen jou en je geliefde. Een prachtige gebeurtenis, een mijlpaal. Voor velen het kroonjuweel in hun leven. En voor mij is dat niet weggelegd. Voor mij zit het niet in de sterren. Dat is jammer, en verder. Nee, niet verder, wat is er mis met mij? Wat heb ik gedaan dat het niet voor mij is weggelegd. Met dit antwoord ga ik niet akkoord. Waarschijnlijk zal ik het nooit weten, maar het verlies is wel groot. Al was het maar 12 weken, het idee was er al een leven. De fantasieën, de gesprekken en het inbeelden waren er al. Het leeft letterlijk al in je, want bij 6 weken hebben we het hartje zien kloppen. Dus ons kleintje leefde al. De boosheid, het verdriet en de onmacht, hebben de overhand gehad. Nee, het was niet jammer, het was verschrikkelijk. Het was niet vervelend, het was een gat van donkerte en leegte, letterlijk en figuurlijk.
Leven met het verlies is wat we nu doen. Leven zonder kinderen is wat wij nu doen. Het is niet anders, het is jammer.
