Dat Trump de president van de VS is geworden, is een pak van mijn hart. Velen zullen nu de wenkbrauwen fronsen, maar ik zal het uitleggen. Steeds sterker bekroop me de laatste tijd het gevoel dat we in 'De Eindtijd' leefden. Oorlogen, aanslagen, bosbranden, orkanen, overstromingen, klimaatverandering, zoönosen. Ik twijfelde steeds meer aan Gods bestaan. Waarom greep Hij niet almachtig en liefdevol in bij de rampen van bijbelse proporties, waarvan zoveel onschuldigen slachtoffer werden? Dat moest toch een koud kunstje voor Hem zijn? Al mijn twijfels werden in één haal geëlimineerd toen Trump ontsnapte aan een moordaanslag. Alleen zijn oor werd geraakt; een cm opzij - ok, een centimeter of 5, alles is groot aan Trump, hoewel Karen McDougal anders beweert - en hij zou niet zijn geraakt. Excuus, ik bedoel wél zijn geraakt natuurlijk, maar dan in zijn hoofd. Trump houdt niet van scherpschutters die missen, net zomin als dat hij van oorlogshelden houdt die zich krijgsgevangen laten nemen. Maar hier trof de scherpschutter geen blaam. Hier had God persoonlijk de hand in gehad. Kijk, nú hebben we het over het grote plaatje, niet dat gemierenneuk over de dingetjes die ik eerder opsomde. Nu gaat de zon weer schijnen. Zowel Trump als Musk hebben God de eer gegeven. Zo bescheiden. Daarom wees Musk ook na de beëdiging naar de hemel.
