Laten we vooropstellen: ik ben gek op alle seizoenen. Niet dat ik ze allemaal even prettig vind, de één past me net wat beter dan de ander, maar elk seizoen heeft zijn eigen charme. En ongemerkt bewegen we daarin mee. Want de seizoenen veranderen niet alleen het landschap om ons heen, maar ook onze gemoedstoestand. Vaak zonder dat we het zelf in de gaten hebben.
De lente bijvoorbeeld, die vrolijk binnenkomt na de donkere dagen van de winter. Het frisse groen, de bloesems die uitkomen en de dagen die langer worden. Alles voelt als een nieuwe start. Net alsof de natuur een grote resetknop indrukt en wij in een lichte versnelling meebewegen. Voor je het weet, loop je ineens met een glimlach buiten, terwijl je je afvraagt waarom je dit niet eerder hebt gedaan.
En dan komt de zomer, het seizoen van vrijheid. Vakanties, festivals en lange avonden op het terras vullen de dagen. Het is de tijd van het jaar waarin alles mogelijk lijkt. En hoewel de zomer voor mij soms wat te heet is (ja, ik ben die persoon), kan ik niet ontkennen dat er iets aanstekelijks is aan die zomerse energie. Zelfs als de zomer me af en toe zó uitput dat ik alleen nog maar met een ijsje in mijn hand op de bank kan liggen.
De herfst volgt. Het seizoen waarin de dagen korter worden en de temperaturen beginnen te dalen. Terwijl veel mensen de herfst vaak zien als een tijd van melancholie, vind ik het juist een moment van rust. De geur van gevallen bladeren en het zachte getik van regen tegen de ramen geven deze periode een knusse en vertrouwde sfeer. Kaarsjes aan, een kop warme thee en een goed boek erbij maken het plaatje compleet. Maar met een hond in huis betekent het ook dat je voor de zoveelste keer die dag in de regen staat, omdat je trouwe viervoeter toch echt zijn behoefte moet doen.
Tot slot de winter. Koud, zeker, maar het brengt ook een bepaalde magie met zich mee. De feestdagen, de lichtjes in de straten, en als we mazzel hebben: sneeuw. Doordat de winter een tijd is waarin we samenkomen met vrienden en familie, heeft het ondanks de kou toch iets warms. Al is er altijd dat moment na de feestdagen dat ik stiekem weer uitkijk naar de lente.
Wat de seizoenen met me doen merk ik vaak pas achteraf. Hoe de lente me in beweging zet, de zomer uitnodigt om het leven groter te maken, de herfst me tot rust doet komen, en de winter alles weer terugbrengt naar de basis. Het zijn geen abrupte overgangen, maar subtiele verschuivingen. Pas ergens onderweg merk ik dat mijn stemming is veranderd. Soms voel ik me lichter, soms juist zwaarder. Maar juist die afwisseling maakt het leven dynamisch en vol kleur. En dus, nu we midden in april zitten en de lente langzaam tevoorschijn komt, geniet ik van de langere dagen, de bloeiende natuur, en de onvermijdelijke opruimdrang die altijd met dit seizoen meekomt.
