Mijn vrouw en ik zijn een hotel begonnen. Geen lullig wifi-loos B&B-tje met krakende twijfelaars, krappe, roestige douchecabines en gefotokopieerde van Goghs naast welig tierende schimmels aan de muur. Nee een heus hotel. Drie verdiepingen telt het maar liefst. Mijn vrouw, die zich de rol van hotelmanager heeft aangemeten, nam het personeel aan. Ze kreeg heel attent bericht van het uitzendbureau waarin ze gefeliciteerd werd met haar medewerkers. Wel jammer dat die niet allemaal zomerse hitte konden doorstaan en dus sneefden tijdens het werk. Maar och wie maalt daarom sinds voetbalstadions op die manier uit de grond worden gestampt? Een paar meer of minder medewerkers, wat maakt het uit? Bovendien heeft mijn vrouw hen de vrijheid gegeven en hen zelfs met zoveel woorden aangemoedigd, zich ongebreideld voort te planten. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, zeg nou zelf. Nou dat was feest in het hotel, dat begrijp je. Het dak ging eraf!

Ons personeel vraagt weinig terug voor hun diensten. Ze prikken vrolijk een vorkje met ons mee. Dat is alles wat ze in hun onmetelijke bescheidenheid wensen. Zeg nou zelf: waar zie je zoiets nog vandaag de dag?

Wij schuiven hen toe wat wij overmoedig teveel op ons bord hebben geschept en wat in de pannen en schalen resteert. Het stemt hen meer dan tevreden. Geen klacht komt over hun lippen. Nou moet ik wel eerlijk bekennen dat ik niet zeker weet of ons personeel wel lippen heeft. Ik geloof niet dat wormen lippen hebben. Of wel?