Schrijven is voor mij niet alleen een kunst, maar ook een reis door een labyrint van gedachten en emoties. Toch is er één constante die mij steeds weer bij de hals grijpt: mijn innerlijke criticus. Deze ongenode gast, die altijd op de achtergrond lurkt, lijkt een onmisbaar onderdeel van mijn creatieve proces te zijn. Wat doet deze criticus met mij, en hoe kan ik hem de baas worden?
Mijn innerlijke criticus is een onmiskenbare aanwezigheid die zich aandient zodra ik mijn pen oppak of mijn toetsenbord aansla. Hij fluistert twijfels in mijn oor: Is mijn werk wel goed genoeg? Is mijn idee origineel genoeg? Zijn mijn woorden wel zorgvuldig gekozen? Dit gevoel is nauw verweven met het imposter-syndroom, dat zelfs de meest succesvolle mensen doet twijfelen aan hun eigen capaciteiten.
In mijn schrijfreis heb ik geleerd dat mijn innerlijke criticus vaak geen objectieve beoordeling is. Het is een echo van mijn onzekerheden en perfectionisme, voortkomend uit mijn angst om niet aan de verwachtingen te voldoen. Wat ik vaak over het hoofd zie, is dat zelfs de grootste schrijvers door deze innerlijke stormen heen moeten navigeren. Perfectie is een illusie, en het gevoel een bedrieger te zijn, een misvatting.
Een manier om met mijn innerlijke criticus om te gaan, is door hem te erkennen. Zijn opmerkingen zijn welkom, maar niet altijd noodzakelijk. Wanneer ik begin te schrijven, stel ik mezelf voor dat ik met hem in gesprek ben. Ik luister naar zijn bezorgdheden, maar laat me niet volledig leiden door zijn strenge oordeel.
Het kan ook helpen om de innerlijke criticus serieus te nemen en hem af en toe een keer te ondervragen. Wat zijn de specifieke bezorgdheden? Welke onderdelen van mijn tekst kunnen werkelijk verbeterd worden? Soms komt er uit deze zelfkritische vragenlijst waardevolle feedback die ik kan gebruiken om mijn werk te verbeteren. Deze manier van zelfreflectie helpt me om hem een plek te geven zonder dat hij mijn creatieve proces volledig domineert.
Daarnaast is het belangrijk om een veilige ruimte te creëren voor mijn creativiteit. Dit kan een fysieke ruimte zijn, maar ook een mentale ruimte waarin ik mezelf toesta om te experimenteren en fouten te maken. Iedere eerste versie van een tekst is ruw en onvolmaakt. Het is door revisie en herziening dat de ware kracht van mijn schrijven naar voren komt.
De innerlijke criticus is een universele ervaring in de wereld van schrijven, een uitdaging die ieder van ons op onze eigen manier moet overwinnen. De volgende keer dat ik mijn vingers over het toetsenbord beweeg, herinner ik mezelf eraan dat mijn innerlijke criticus een deel van het proces is, maar niet de baas hoeft te zijn. Ik laat mijn creativiteit niet belemmeren door zijn fluisteringen. Ik omarm de imperfectie en geef mezelf de ruimte om te groeien.
