Bij het kijken naar een serie valt me op dat ik dreig af te haken als ik ervaar dat er gespeeld wordt. De acteurs spelen hun rol en komen dan niet meer als echte personen over. Ik word dan niet meer zo meegenomen in het verhaal, de spanning gaat er enigszins af. Ik denk dat in dat stadium de mogelijkheid tot identificatie met een of meer van de spelers afneemt en daarmee komen de spelers te veel op afstand te staan, zijn mij niet meer nabij. De geloofwaardigheid erin houden is de kunst. Van belang is ook dat je als kijker bepaalde verwachtingen hebt die al dan niet uitkomen, dat maakt in wezen niet uit, de betrokkenheid met het verhaal moet zo groot zijn dat je als kijker ergens naar uitziet. Je moet het verhaal als het ware mee tot ontwikkeling brengen en een perspectief hebben. De spanning die dat oproept laat je verder kijken, het liefst op het puntje van je stoel.
Ik dacht aan de vergelijking die te maken is met schrijven. Ook daarbij gaat het om geloofwaardigheid, identificatiemogelijkheden, spanning en perspectief.
