Skip to main content
Podium voor auteurs

Podium voor auteurs!

Lezers kunnen hier verhalen of gedichten lezen. Auteurs kunnen gratis verhalen of gedichten toevoegen.

Ook meedoen?
RECENTE REACTIES (klik hier)

Laatste commentaren bij publicaties

Graag ook jouw commentaar bij een publicatie. De schrijvers stellen het erg op prijs!

Werkdag vs to-do-lijst: oneindig en meedogenloos
Werkdag vs to-do-lijst: oneindig en meedogenloos
Vaste column: Geschreven door Iris Zwaneveld op 5-07-25.

Er zijn van die dagen waarop je non-stop bezig bent, maar aan het eind niet kunt aanwijzen wát je precies hebt gedaan. Je stapt vroeg uit bed, laat de hond nog even snel plassen, aait de poes vluchtig en klapt met frisse tegenzin je laptop open. Vandaag gaat het gebeuren. Focus, structuur, productiviteit.

Spoiler: dat gebeurt dus niet.

Zodra je je laptop opent, begint de stroom aan berichten: een Teamsbericht, een mailtje met urgente toon, en een notificatie die blijft hangen. Terwijl je probeert uit te vogelen wat er precies van je gevraagd wordt, belt die ene collega die nooit iets zelf opzoekt. “Heb je één minuut?” Natuurlijk niet. Maar je zegt ja. Twintig minuten later weet je alles over haar kapotte printer, lastige planning en mening over de nieuwe teamstructuur.

Je probeert weer grip te krijgen. Beantwoordt vijf mails, schuift drie taken door, vinkt er eentje af, alleen om er vier nieuwe voor terug te krijgen. Je Teams blijft piepen alsof het een klantenservice is met onderbezetting. Iemand stelt een vraag. Iemand anders reageert en natuurlijk word jij er ook bij gesleept “voor de zekerheid”, want niks is zo efficiënt als iedereen overladen met irrelevante mails om jezelf maar niet met alle verantwoordelijkheid op te zadelen.

Net als je eindelijk probeert te werken aan iets dat vandaag echt af moet, floept er een kalenderherinnering op voor een overleg dat je zelf hebt ingepland, maar nu liever negeert.

Ondertussen verschijnen er appjes van werkgroepen en collega’s die je even iets wilden doorsturen ter inspiratie. Inspiratie waarvoor is onduidelijk, maar het bevat negen bijlagen en een video van twintig minuten. Je brein verandert langzaam in een tabblad dat zichzelf blijft vernieuwen.

Tegen de tijd dat het 16:00 is, heb je nog geen lunch gezien, is je inbox geëxplodeerd en voelt je hoofd als een bureaublad vol losse post-its. Je to-do-lijst is niet korter geworden, wel onduidelijker.

En als iemand dan vraagt “Wat heb je eigenlijk gedaan vandaag?”, zeg je automatisch: “Van alles.”
Niet omdat het waar is, maar omdat je zelf ook niet meer precies weet wa
Graag je waardering
Het Geluid van de Wereld
Het Geluid van de Wereld
7 jul | Henk V. | Verhaal ©

Er was eens een oude man die op een bankje zat, elke ochtend, aan de rand van het park. Zijn gezicht was gegroefd door de jaren, zijn ogen hadden de kleur van stormachtig water. Naast hem lag altijd een krant — open, half gelezen, soms wapperend in de wind alsof het papier de onrust zelf was.

"Wat een gedoe," mompelde hij dan, terwijl hij zijn hoofd schudde.

Kinderen renden langs hem heen. Fietsbellen klingelden. Honden blafden naar duiven alsof ze ergens voor wilden waarschuwen. Maar hij keek naar de krantenkoppen. Oorlogen, klimaatpaniek, politieke schandalen, machtsverschuivingen, rellen, complotten, kunstmatige intelligentie die slimmer werd dan de mensen die haar maakten. Overal mensen die schreeuwden om gehoord te worden, terwijl niemand meer echt luisterde.

Soms kwam een jonge vrouw op het bankje zitten. Ze heette Layla. Ze werkte in de zorg, sliep weinig, dacht veel.

"Waarom leest u dat eigenlijk nog?" vroeg ze op een dag, wijzend naar de krant. "Alles is toch hetzelfde. Altijd ruzie, altijd rampspoed."

De oude man glimlachte zwak. "Omdat ik wil begrijpen waarom we blijven vechten, terwijl we allemaal hetzelfde zoeken. Veiligheid. Vrede. Een beetje geluk."

Ze zwegen even. Een kind viel van zijn step, huilde kort, en werd weer overeind geholpen door een ander kind. Geen ouder in zicht, maar toch een helpende hand.

"En? Komt u al ergens uit?" vroeg Layla na een tijdje.

"Nee," zei hij. "Maar soms zie ik het in kleine dingen. Zoals nu. Kinderen die elkaar helpen. Mensen die vragen stellen. Jij die hier komt zitten, bijvoorbeeld."

Ze lachte zacht. "Dat is toch geen oplossing voor het wereldgedoe?"

"Misschien niet," zei hij. "Maar het is een begin."

En terwijl de krant verder wapperde in de wind, en het park leefde met het gewone rumoer van een stad die ondanks alles doorging, dacht Layla: misschien heeft hij gelijk. Misschien zit er, ergens onder al het lawaai, toch een zachte melodie. Een kans.

Graag je waardering
Boekenwurm ziet Zwemmer
Boekenwurm ziet Zwemmer
7 jul | Jacqueline de Hue | TRIO ©
Personage: Bibliothecaress   Locatie: Zwembad   Emotie:Humor

Zij een bibliothecaresse, hij een zweminstructeur in het plaatselijke zwembad. Zij was al tijden verliefd op hem, maar kreeg geen hoogte. Vond hij haar ook leuk? Of was hij gewoon zo vriendelijk tegen iedereen? Kijk hij altijd zo doordringend als hij met je praatte? Urgh, die man maakte haar gek. Aandacht genoeg, maar juist niet van hém.

Het is vrijdagavond, discozwemmen. Ze gaat elke week, want hij draait de muziek. En na het zwemmen doen de meeste een drankje bij de bar in de kantine. 

Dit keer trek ik mijn stoute schoenen aan en ik beken mijn gevoelens, ik trek het anders niet meer, dacht ze.

Voor ze naar hem kan stappen, komen kwetterende tieners zijn aandacht vragen. Gefrustreerd draait ze zich om en bestelt een Sex op de Beach. Genietend van haar drankje hoort ze: “Drink je alleen? 

“Ja, dat zie je goed,” zegt ze zonder om te draaien. Dan valt het kwartje. Het is hém, die tegen haar praat. 

Het was een onvergetelijke avond. Hij brengt haar naar huis. Voor haar deur kuste hij haar voorhoofd. 

Mijn lippen zitten eronder…  jij, jij… maar verder kwam ze niet.

 
 

 

 

Graag je waardering
Leeservaring

We onderzoeken de leeservaring van de homepagina. Graag ook jouw mening. Vind je 3 kolommen (zoals het nu is) prettig of heb je liever 4 kolommen (zoals het was)?

Graag je voorkeur

Graag je voorkeur aangeven